ذوب آهن اصفهان

کشور ایران در قرن‌های گذشته با نحوه استخراج کردن و همچنین استفاده از فولاد، هم تراز با کشورها و جوامع دیگر بود ولی به سبب پیشرفت تکنولوژی و همچنین افزایش سرعت تغییرات، به دلیل عقب ماندن از این مسیر، مجبور به تغییر رویه به مصرف‌کنندگی شد که نیاز روزافزون کشورهای در حال توسعه به محصولات فولادی و تبدیل شدن به یکی از واردکنندگان فولاد قرار گرفته بود. 

همین امر باعث گردید که نیاز کشور به یک کارخانه ذوب آهن بیش از قبل احساس گردد که این موضوع از دوران قاجار در کشور مطرح بود ولی به خاطر موانع و مشکلات موجود، راه اندازی آن میسر نبود. اما در حدود دی ماه سال 1344 شمسی، طی توافق هایی که بین ایران و شوروی سابق صورت گرفت، قرار بر این شد که در ازای صادرات گاز ایران به روسیه، روس‌ها نیز دو مجتمع ذوب آهن اصفهان و ماشین سازی اراک را در ایران احداث و تاسیس نمایند. 

عملیات آغاز ساخت بخش‌های مختلف کارخانه از سال 1346 شمسی با ساخت کارگاه‌های کک سازی آغاز شد و در ادامه آگلومراسیون و کوره بلند شماره 1 در دی ماه سال 1350 شمسی احداث گردید. به دنبال  آن در سال 1351 و در دی ماه، مجتمع تولید محصولات چدنی آغاز گردید و همچنین تولید محصولات فولادی به خاطر احداث واحد فولاد سازی و مهندسی نورد با ظرفیت 550 هزار تن در سال آغاز شد. 

کارهای ساختمانی و عملی سازی طرح توسعه به منظور رسیدن به ظرفیت تولید 1 میلیون و نهصد هزار تن در سال، با احداث کوره بلند شماره 2 و توسعه بخش‌های مختلف آگلومراسیون، کک سازی، فولاد سازی، نورد و ... در سال 1351 شمسی آغاز شد. در نهایت و در سال 1357 نیز عملیات ساختمانی کمپلکس چدن به پایان رسید.